Tadeusz Stanisław Grabowski, pseud. T. Barg, Ziemowit Buława, Władysław Dobromilski, Stanko Karadżow, Tau-Gama (ur. 15 stycznia1881 w Huczku koło Dobromila, przemyskie, zm. 22 stycznia 1975 w Krakowie), polski historyk literatury słowiańskiej, profesorUniwersytetu Jagiellońskiego i Wrocławskiego, dyplomata.
Był synem Władysława (adwokata) i Katarzyny Adeli z Hauserów; uczęszczał do gimnazjum humanistycznego w Jarosławiu (do 1901), następnie studiował na uniwersytetach w Pradze, Zagrzebiu i Wiedniu (1903-1907). Uzupełniał studia na uniwersytetach w Belgradzie, Sofii,Petersburgu, Moskwie, Kazaniu i Kijowie (1907-1908). Wśród jego wykładowców byli m.in. Tomasz Garrigue Masaryk, Jan Łoś, Wiktor Czermak, Jan Michał Rozwadowski. W 1910 obronił na uniwersytecie w Wiedniu doktorat na podstawie pracy Silvije Kranjčevic und seine Dichtung. W latach 1908-1915 był lektorem języków słowiańskich na Uniwersytecie Jagiellońskim, a 1910-1918 uczył języków rosyjskiego i polskiego w II gimnazjum w Krakowie.
W kolejnych latach był zaangażowany w działalność polityczną i dyplomatyczną. Pracował m.in. jako referent prasy słowiańskiej w Departamencie Wojskowym Naczelnego Komitetu Narodowego (1915-1916), w 1916 organizował polskie biuro prasowe w Konstantynopolu. W latach 1916-1918 był delegatem Departamentu Stanu Królestwa Polskiego w Sofii, a (1918-1925) ministrem pełnomocnym i posłem nadzyczajnym w Sofii. Po powrocie do Polski kierował Wydziałem Nauki Ministerstwa Spraw Zagranicznych (1925-1927); ze względu na zaangażowanie publiczne nie przyjął Katedry Literatur Słowiańskich na UJ. W 1927 wyjechał ponownie na placówkę dyplomatyczną – został ministrem pełnomocnym i posłem nadzwyczajnym w Rio de Janeiro; w 1938 odszedł z dyplomacji po konflikcie z ministrem spraw zagranicznych Józefem Beckiem. Przez pewien czas prowadził wykłady z historii kultury narodów słowiańskich na uniwersytecie w Rio de Janeiro (1935-1936). W 1939 był dyrektorem Polskiego Instytutu Współpracy z Zagranicą w Warszawie.
Nenhum comentário:
Postar um comentário